Ένα μικρό αφιέρωμα στους Apocalyptica...

Οι Apocalyptica σχηματίστηκαν στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, πριν από δέκα περίπου χρόνια, και από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους αποτέλεσαν μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για τη σύγχρονη μουσική σκηνή.

Πρόκειται για ένα συγκρότημα που αποτελείται από, τέσσερεις αρχικά και πλέον τρεις, τσελίστες, απόφοιτους της περίφημης Μουσικής Σχολής “Sibelius Academy”, το οποίο κατάφερε να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο την κλασσική παιδεία των μελών του με τη heavy metal μουσική, έχοντας ως βασική πεποίθηση πως το rock’n’roll έχει πολύ περισσότερο να κάνει με τη τη στάση που κρατάς σαν άτομο, παρά με το όργανο που παίζεις.

Το 1996, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους “Plays Metallica By Four Cellos”, εντυπωσιάζοντας κοινό και κριτικούς με τον ατμοσφαιρικό και επιβλητικό τρόπο που διασκεύασαν μερικά από τα γνωστότερα κομμάτια των αμερικάνων Metallica, του διασημότερου metal group των 90’s (“Enter Sandman”, “Sad But True”), σε μια εξ’ ολοκλήρου instrumental δουλειά, η οποία έφτασε σχεδόν το ένα εκατομύριο αντίτυπα παγκοσμίως.
Ακολούθησαν τρία ακόμα albums, μέσα στα επόμενα επτά χρόνια, τα “Inquisition Symphony” (1998), “Cult” (2000) και “Reflections” (2003), όπου οι Apocalyptica συνέχισαν να παρουσιάζουν τις δικές τους εκδοχές σε τραγούδια άλλων συγκροτημάτων, όπως οι Faith No More, οι Sepultura, οι Pantera και – εκ νέου - οι Metallica, μαζί πλέον και με δικές τους συνθέσεις, που σταδιακά γίνονταν όλο και περισσότερες.

Ένα ακόμα καινούργιο στοιχείο είναι η προσθήκη φωνητικών, σε ορισμένα κομμάτια, από διάφορους guest vocalists, όπως η Nina Hagen και η Sandra Nasic των Guano Apes. Στις αρχές του 2005, κυκλοφόρησε το νέο τους album, απλά τιτλοφορημένο “Apocalyptica”, προπομπός του οποίου υπήρξε το hit-single “Bittersweet”, όπου τραγουδούν μαζί ο Ville Valo των H.I.M. και ο Lauri Ylonen των Rasmus. Στα drums συμμετέχει και ο περίφημος Dave Lombardo των Slayer, πέρα από τη μόνιμη προσθήκη του συμπατριώτη τους Mikko Siren στο συγκεκριμένο όργανο, που προσέδωσε μία καινούργια διάσταση στη μουσική του group.

Οι κριτικοί θεωρούν ότι οι Apocalyptica έφτασαν στο peak της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας με αυτή την πέμπτη τους δουλειά, ενώ, απ’ ότι φαίνεται το ίδιο θα συμβεί και από εμπορικής απόψεως. Πέραν αυτών, η ουσία είναι πως οι ίδιοι συνεχίζουν να προοδεύουν σα συγκρότημα, κινούμενοι με επιτυχία ανάμεσα σε δύο, φαινομενικά ασύμβατους, μουσικούς κόσμους, κερδίζοντας την εκτίμηση όλο και περισσότερων οπαδών, οι οποίοι προέρχονται τόσο από το rock / metal χώρο, όσο κι από εκείνον της κλασσικής μουσικής.

“Prokofiev & Pantera”, “Shostakovich & Slayer”, “Heavy Cello Thunder”, “The Symphony Of Destruction”, είναι ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν τη μουσική των Apocalyptica. Οι ίδιοι προτιμούν το πολύ απλότερο “Cello Rock”, αλλά, ούτως ή άλλως, οι “ταμπέλες” και οι “ετικέτες” ελάχιστη σημασία έχουν, πέρα από το να διευκολύνουν τον τύπο στο να κατηγοριοποιεί και να προσδιορίζει κάποια πράγματα που φαίνεται να διαφέρουν από τ’ άλλα.

Πηγή:www.gagarin205.gr

jose