Μιας και φτάνει η επέτειος της 25ης Μαρτίου του 1821, ας πούμε μερικά λόγια για τη γιορτή αυτή....και όχι μόνο!! Γιορτάζουμε λοιπόν μια μέρα υπερηφάνειας!! Τη μέρα που ξεκίνησε -σ'αυτά τα χώματα εδώ που πατούμε!- επίσημα η μάχη προς ένα ανεξάρτητο και αυτόνομο κράτος, την Ελλάδα. Ο αγώνας αυτός, φαντάζει στα μυαλά όλων μας ηρωικός, γεμάτος "χαρμόσυνες νίκες" στα διάφορα μέτωπα του πολέμου, εμπλουτισμένος πάντα από σκηνές διάφορων ελληνικών ταινιών με θέμα το 1821!!! Οκ...
Είναι πολύ δύσκολο όμως να φανταστείς την κάπως...πιο ρεαλιστική πραγματικότητα και καθημερινότητα την οποία βίωσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ενεπλάκησαν θελημένα και αυτοί που απλά "τους πήρε η μπάλα", κάτι που κάποιοι ονομάζουν "στο λάθος μέρος,τη λάθος στιγμή"...
Όλα αυτά όμως, είναι πια πολύ μακρινά, και σίγουρα δεν θα άρεσε σε κανέναν από αυτούς που πραγματικά πολέμησαν για ένα καλύτερο αύριο για τον κόσμο τους. Υπήρξαν βέβαια κ αυτοί που έπραξαν αγωνιστικά μεν αλλά για ένα καλύτερο αύριο για τους εαυτούς τους (όπως επιβάλλει η παράδοση αυτού του τόπου άλλωστε) τα γνωστά "λαμόγια", αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο!!
Η προτασή μου λοιπόν είναι, καθώς γιορτάζουμε την ιστορική αυτή επέτειο να αναλογιστούμε και εμείς, όπως αναλογίστηκαν και οι πρόγονοι μας τότε: Μήπως τα πράγματα τελικά δεν έχουν πάρει το δρόμο που έπρεπε?? Μήπως είμαστε και εμέις υπόδουλοι προηγμένου μοντέλου, ζώντας πλέον κάτω από ένα ιδεατό πέπλο δημοκρατίας, η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ολιγαρχίας με τη διαφορά οτί ανα 4 χρόνια έχουμε και μια δεύτερη επιλογή σε περίπτωση που οι προηγούμενοι πιάστηκαν στα πράσα να κάνουν λαμογιές πίσω απ' την πλάτη μας!!!
Πιστεύω πραγματικά πως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας τελικά, ήταν η έλλειψη σωστής διαπαιδαγώγησης και θα συμφωνήσω με όλα αυτά που θα ειπωθούν αργότερα από το δάσκαλο...
Γιατί αν ο Έλληνας είχε μάθει να είναι τίμιος και να αγωνίζεται για να πάρει αυτό που του αξίζει δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο!!Ποιό είναι αυτό?? Το οτί έχουμε φτάσει να μας κοροιδεύουν ολοφάνερα μες τα μούτρα μας, να μας βρίζουν, να μας τρώνε το ψωμί σκουπίζοντας στο τέλος ακόμα κ τα ψίχουλα και εμέις να καθόμαστε να βλέπουμε τηλεόραση και να τσακωνόμαστε για το αν το γκολ ήταν οφσάιντ ή οχι...
Δεν θα τους είχαμε επιλέξει καν για αυτή τη θέση αν τα κριτήρια μας ήταν αυτά ενός μορφωμένου λαού όπως π.χένα υψηλό στανταρ ζωής,ενα σύστημα υγείας της προκοπής,ενα εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιο της πνευματικής και διανοητικής ιστορίας του τόπου...
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως και εγώ έχω μιλήσει ήδη πάρα πολύ!!!!
Και επειδή από φτώχεια είμαστε full, σας παραθέτω ένα άρθρο που βρήκα και πιστεύω οτι είναι αρκετά ειλικρινές και έξω απ' τα δόντια, και σας αφήνω!!
Καληνύχτα και...καλά μυαλά!!!
στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:
"Σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σας θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για το 21, αλλά ο νους σας θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου μιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη, με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος, που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείμματος, το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σας το πιο κατάλληλο, και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ´ όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.
Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση , να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.
Πηγή: on-news
